Stormwacht houden... het was zeker niet voor niets

 Storm Eunice was onderweg, en ik dus ook, naar onze Dobber.
Tot op heden heb ik elke keer ik kon, aan boord gaan waken als er storm voorspeld werd.
En elke keer kon ik we ergens iets doen of helpen, merendeel bij anderen.
(Zo doe ik nog eens een goede daad :-)  )
Uiteraard waak ik steeds op mijn eigen veiligheid, en bovendien doe ik niets en stap ik nergens aan boord vooraleer ik goedkeuring krijg van de eigenaar van de boot.
Dat maakt wel dat ik pas kan helpen als ik het telefoonnummer/WhatsApp heb van de eigenaar in kwestie.

Een paar uur voor storm Eunice zou arriveren was ik aan boord. Ik controleerde de dekzeilen, zo ook die bij mijn kameraad.
Stilaan nam de wind toe. Tijdens het wachten op dat 'onheil' kon ik nog rustig een deel van de kuip waxen, en de vloerdelen weer op hun plaats monteren.  Dat kon weer afgevinkt worden.

En dan begon het echt flink te waaien.
Met momenten gaf de windmeter 61 knopen wind aan.  Zelf heb ik nog nooit zoveel wind meegemaakt, voor zover ik me herinner.
Ik was net naar het sanitair gebouwtje toen ik fel geklapper hoorde.

Ik keek om en zag dat het de genua van mijn achterbuur was.
Snel stuurde ik een bericht naar de havenmeester, met de vraag of hij een telefoonnummer van de eigenaar had.
Dat nummer kreeg ik een beetje later doorgestuurd.
Tegen dan was ik weer aan boord.  Het gebulder van die genua was enorm.  Ik kroop bij mij aan boord, ging de kajuit binnen en belde de eigenaar.  Die ging meteen afkomen.
Net als ik naar buiten kom zie ik de boot dwars liggen, tegen de achterste meerpalen aan: landvasten doorgebroken, en meerpaal afgebroken.
Het kabaal was oorverdovend, de genua reeds aan flarden.

Ik melde het euvel meteen aan de havenmeester en een beetje later arriveerde er iemand van de haven.
De man nam naar mijn mening wat teveel risico, maar uiteindelijk bracht hij twee lijnen naar de wal dmv het vlotje van de haven (de man had geen reddingsvest aan, en evenmin een droogpak) en zo konden we de boot de storm laten uitzitten.

Die avond kreeg ik nog een bericht van een andere havengenoot: of ik even langs zijn boot kon gaan om te kijken of alles ok is.  (Ik had zelf ook anderen op de hoogte gebracht van de stand van zaken).

Het was link op de steiger, maar van boot tot boot wandelde ik behoedzaam tot aan zijn plek en maakte foto's via WhatsApp: zijn dekzeil hing er als een ballon bij, half overboord.
Die moment kon ik niks doen, enkel wachten tot Eunice overgewaaid was.

's Morgens was de wind wat minder en konden we aan de slag: eerst het dekzeil van die ene boot op zijn giek binden, als een worst.  Dat dekzeil kon nergens meer heen.
Tegen dan kwam de eigenaar van het onfortuinlijke zeiljacht aan, en hebben we met twee de boot weer deftig in een box gekregen.  Nieuwe lijnen gelegd en schade opgemeten. Ook de restanten van de genua er af gehaald.

In de haven waren die nacht 3 genua's gesneuveld. Op zo'n momenten ben ik blij met mijn keuze om geen rolsysteem meer te hebben :-)

Lang bleef de rust niet want storm Feniks was al onderweg.
Dus nog maar eens een rondje gedaan bij de boten die ik ken, en stand van zaken doorgegeven.

Een storm aan boord uitzitten, het loont elke keer vind ik.