Schilderachtig Middelharnis

 's Morgens vroeg zei ik reeds gedag aan wsv De Dintel. Zeer goedkoop liggen, maar je moet er de stalen steigers wel voor lief nemen.

Eens op het Volkerak was er volgens mij van de voorspelde 8 knopen wind geen sprake. Ik mat zelfs 14 knopen. De reef, die ik net losgemaakt had, maakte ik weer vast.

Tegen 8u15 kon ik de sluis in, samen met een vrachtschip, en dat met wind pal achterop.  Als solo-zeiler vind ik dat toch 'sluisje doen 2.0'. Ik hield maar goed afstand. Die schroeven malen stevig bij vertrek.

Na de sluis wou mijn innerlijk stemmetje stoppen. Angst is nooit een goede raadgever, maar het was het feit dat het baaitje na de Volkeraksluis volzet was (nota bene o.a. twee Midgets), dat ik verder moest.

Was ik even blij dat ik de reef had laten zitten, in combinatie met kleine fok! Er kwam een bui voorbij en de vlagen tikten rond de 21 knopen.  Het was zeker geen rustig zeilweer.

Eens aan Middelharnis, mijn bestemming, begonnen de zenuwen flink te spelen.  Afmeren met veel wind geeft mij extra stress.

Uiteindelijk zag ik een groen bordje aan het begin van het kanaal. Effe vol gas achteruit (link bij veel wind op kop!) en dan gauw indraaien bij volgas (al even link bij beperkte ruimte).  Maar bon: ik lag!

Bleek nadien dat dit allemaal prive plaatsen zijn, maar ze zullen me niet wegsturen met deze wind, zei iemand in dat haventje.

Voorzieningen zijn er overigens niet, maar ben al blij dat ik beschut lig.

Tijdens het zeilen checkte ik de wierpot: leeg!  Hoe ik dat stomme probleem ooit opgelost krijg wordt steeds meer een raadsel.  Ik denk nu aan een nieuw deksel voor de, overigens nieuwe, waterpomp.

Na wat rust is het me overigens gelukt om eens te schilderen.  Een atelier aan boord, wie kan dat zeggen 😁